GGOKTU-GAKSI is een nieuwe tentoonstelling, gecureerd door Pyeori Jung en Paloma Bouhana, die de relatie tussen discipline en spel onderzoekt door de lens van poppenspel — met live performances tijdens de openingsavond op 28 maart 2025, ter gelegenheid van Rotterdam Art Week.
GGOKTU-GAKSI (꼭두각시) betekent letterlijk "houten pop" in het Koreaans: een figuur die tot leven wordt gebracht door aan touwtjes te trekken of door je hand in zijn lichaam te steken en met je vingers te bewegen. Opgegroeid in Zuid-Korea zag Pyeori Jung hoe discipline en spel met elkaar verweven zijn — spelletjes in de kindertijd dienden om gehoorzaamheid aan te leren, terwijl een rigide schoolsysteem en verplichte legerdienst controle over bewegingen bijbrachten.
De eerste poppenvoorstelling die Pyeori Jung ooit zag, vond niet plaats op een podium, maar in een klaslokaal. Een leraar liep tussen de banken door en sloeg ritmisch met een houten liniaal op zijn eigen rug terwijl hij de kinderen observeerde. Zijn strafgebaar werd voorspelbaar, en de leerlingen veranderden zijn actie instinctief in een spel — ze anticipeerden op zijn bewegingen en wisten de klappen te ontwijken. In deze choreografie werd de leraar zelf de eerste pop die Pyeori ontmoette, zijn strenge autoriteit onbewust getransformeerd tot een absurde performance.
Pyeori Jung nodigde Paloma Bouhana uit om samen een tentoonstelling te cureren rond de balans tussen individuele expressie en collectieve discipline. Samen verzamelden ze vijf andere kunstenaars en stelden ze de vraag: Wie trekt aan de touwtjes? — een productieve spanning die zich door de tentoonstelling weeft en andere vragen opent over autonomie, onderwerping en verzet in verschillende culturele contexten. Vanuit dit perspectief onderzoekt GGOKTU-GAKSI: Steek je hand in mij hoe externe krachten vanaf jonge leeftijd lichamen, gebaren en handelingen vormen. De tentoonstelling nodigt uit tot reflectie op de onzichtbare handen die beweging aansturen — zowel op het podium als in het dagelijks leven.
Tijdens de openingsperformance worden de levensgrote, met de hand gemaakte poppen van Angélique Aubrit & Ludovic Beillard, balancerend tussen autonomie en manipulatie, aangestuurd door een onzichtbare stem via een audiogids. Angyvir Padilla’s 3D-geprinte sculpturen, ingebed in blauw zand, komen voort uit een samenwerking met haar moeder, die speelgoedachtige objecten uit hun huis in Caracas fotografeerde. Deze doorschijnende miniaturen in hars roepen de aard van kinderlijke herinneringen op — transparant en tegelijk aanwezig én vergankelijk. Geïnspireerd door Cézanne’s Les Grandes Baigneuses, ontvouwt Bin Koh’s triptiek Field Trip, getekend op schoolborden, zich als een meditatie over geboorte, utopie en dood. Laure Prouvost’s Metal Man staat als een surrealistisch hybride figuur — half mens, half machine — en wijst naar iets buiten beeld. Als een pop bevrijd van zijn touwtjes, maar nog steeds gebonden aan zijn eigen mechaniek. Pyeori Jung grijpt terug naar Koreaanse poppentheatertradities en hercreëert het lesmateriaal van zijn leraar om bredere maatschappelijke structuren te bevragen. Tot slot toont Paloma Bouhana vier beeldjes, gemaakt door haar jonge leerlingen — echte kinderlichamen in de tentoonstelling. Hun werk stelt fundamentele vragen: Wie mag kunst maken? Wat is kunst? Hun vrije creaties, onbelast door academische conventies, staan in contrast met de geconditioneerde verwachtingen rond kunstenaarschap en openen ruimte voor spel.
Opening Night – 28 maart 2025
18:00 - 21:00
Performances Opening Night
19:30: Angélique Aubrit & Ludovic Beillard
20:15: Paloma Bouhana
